Ale przypomniałem sobie, co to znaczy być zmęczonym.
Być przytłoczonym.
Stoisz w sklepie, trzymając w ręku jednoczęściowy kombinezon za 5 dolarów i zastanawiasz się, czy cię na niego stać.
Więc zapieczętowałem pudełko.
Koszt wysyłki został opłacony.
I wysłałem to w świat – bez żadnych oczekiwań.
Tylko nadzieja.
📅 Minęły miesiące. Prawie zapomniałem.
Życie toczyło się dalej.
Moja córka dorosła.
Pudełko zniknęło w pamięci.
Cicha część mnie zadała sobie pytanie:
Czy ona to dostała?
Czy to w ogóle prawda?
Ale powiedziałem sobie:
Nawet jeśli nie, te ubrania są teraz u kogoś. Może dawały ciepło. Może dawały ukojenie.
I to wystarczyło.
Potem – prawie rok później – zadzwonił dzwonek do drzwi.
Brak notatki.
Brak numeru śledzenia.
Mała paczka pod moimi drzwiami.
Otworzyłem.
W środku znajdował się list.
I zdjęcia.
Dziewczyna — promienna, uśmiechnięta, wirująca — ubrana w taką samą sukienkę, którą sama uszyłam.
Jej matka napisała:
Aby zobaczyć pełną instrukcję gotowania, przejdź na następną stronę lub kliknij przycisk Otwórz (>) i nie zapomnij PODZIELIĆ SIĘ nią ze znajomymi na Facebooku.
